Ridley Scott's Lost Dune: Uphing a 40-jarig script

Dit jaar is vier decennia sinds David Lynch's Dune in première, een kassa -flop die sindsdien een toegewijde cult -aanhang heeft gecultiveerd. Het sterke contrast met de recente aanpassing van Denis Villeneuve heeft de hernieuwde interesse in de geschiedenis van het project gewekt, met name de eerder onbekende versie ontwikkeld door Ridley Scott.

Dankzij de ontdekking van T.D. Nguyen van een 1 oktober-ontwerp van 133 oktober 1980 in de Coleman Luck Archives, hebben we nu toegang tot het scenario van Rudy Wurlitzer, een top-down herschrijving in opdracht van Scott na de logige aanpassing van Frank Herbert. Dit script, duidelijk bedoeld als deel één van een tweedelige serie, biedt een radicaal andere interpretatie van het epos van Herbert.

Scott's visie, zoals onthuld in het script, is opvallend verschillend van zowel Lynch's als Villeneuve. De aanpassing van Wurlitzer, met behoud van de essentie van het boek, injecteert een duidelijke gevoeligheid. Scott zelf beschreef het script als 'behoorlijk verdomd goed'.

Talloze factoren hebben bijgedragen aan de ondergang van het project, waaronder Scott's persoonlijke verdriet, locatiegeschillen, budgetoverschrijdingen en concurrerende projecten. Een sleutelfactor, zoals opgemerkt door Universal Executive Thom Mount, was echter het gebrek aan universele toejuiching van het script. Was het een slechte filmische aanpassing, of gewoon te donker, gewelddadig en politiek geladen voor een reguliere release? Een gedetailleerde analyse van het script zorgt voor een persoonlijk oordeel.

Een opnieuw bedacht Paul Atreides

Scott's Dune opent met een droomreeks die apocalyptische oorlogvoering weergeeft, waarbij Paulus 'bestemming wordt voorspeld. De visuele beschrijvingen van het script, kenmerkend voor de stijl van Scott, zijn rijkelijk gedetailleerd en filmisch. In plaats van de weergave van Timothée Chalamet, is Paul een 7-jarige, met zijn woeste onschuld en assertieve aard, een schril contrast met Lynch's meer kwetsbare afbeelding. Het script bevat een flash-forward met zijn training en uiteindelijke beheersing van zwaardvechten, die zelfs Duncan Idaho overtreft.

De ondergang van de keizer en veranderende krachtdynamiek

Het script introduceert een cruciale plotwending: de dood van de keizer. Deze gebeurtenis, afwezig in de roman, dient als de katalysator voor het daaropvolgende conflict. Het toneel van de begrafenis van de keizer, met zijn mystieke elementen, arresteert visueel. Het voorstel van de Baron Harkonnen om de kruidenproductie van Arrakis te delen, benadrukt het centrale thema van controle over deze waardevolle bron. Een belangrijke lijn, opmerkelijk vergelijkbaar met een in de film van Lynch, onderstreept dit: "die duin bestuurt, regelt het kruid en die het kruid bestuurt, regelt het universum."

The Guild Navigator en een middeleeuwse arrakis

Het script toont de Guild Navigator, een specerijen-mutte wezen, levendig weergegeven, de latere film van Scott, Prometheus . De setting van Arrakis is zwaar middeleeuws en benadrukt Swordplay en Feudal Customs. De ecologische impact van kruidenwinning wordt benadrukt door scènes die de harde realiteit van de planeet weergeven.

Geweld en sociaal commentaar

Het script heeft een verhoogd geweld, waaronder een brutale bargevecht en grafische afbeeldingen van de dood. De sociale ongelijkheid van Arakeen wordt benadrukt, die de squalor en het lijden van de bevolking presenteert, parallellen trekt met Gillo Pontecorvo's The Battle of Algiers .

De woestijn ontsnapt en een herziene Fremen -ontmoeting

De ontsnapping van Paul en Jessica in de woestijn is intens en gevaarlijk. Het script toont hun crashlanding en de daaropvolgende reis, met als hoogtepunt een ontmoeting met de Fremen. De confrontatie met Jamis weerspiegelt de versie van Lynch maar met verhoogde brutaliteit. Het script laat ook het controversiële incestueuze element van moeder-zoon achter in eerdere concepten.

The Water of Life Ceremony en een nieuwe koninklijke familie

Het script culmineert in een water van levensceremonie, met een sjamanistisch ritueel en een gigantische zandworm. Jessica wordt de nieuwe dominee moeder, en Paul, geaccepteerd door de Fremen, is klaar om hen te leiden. Het script eindigt met de implicatie van Paul's naderende zandwormrit, een belangrijk element dat Herbert wilde zien in een filmaanpassing.

Een gedurfde maar onconventionele visie

Scott en Wurlitzer's Dune biedt een donkere, gewelddadiger en politiek geladen interpretatie van Herbert's roman. Hoewel het aanzienlijk afwijkt van het bronmateriaal, benadrukt het de ecologische, politieke en spirituele aspecten van het verhaal. Het falen om studio -goedkeuring te krijgen kan worden toegeschreven aan zijn onconventionele aanpak en mogelijk uitdagende thema's. De erfenis van het script ligt echter in zijn unieke visie en zijn invloed op latere aanpassingen. Het blijft een fascinerende blik in een verloren filmische mogelijkheid, een bewijs van een gewaagde en ambitieuze poging om de complexe wereld van Frank Herbert naar het scherm te brengen.