Pokémon staat bekend om zijn gezinsvriendelijke aantrekkingskracht, met alle mainline-spellen die voor iedereen worden beoordeeld, zelfs de jongste gamers verwelkomt in zijn levendige universum. Terwijl geliefde personages zoals Pikachu en Eevee vaak in de schijnwerpers stelen, zijn op de loer liggen in de franchise, een onverwacht donkere en griezelige Pokémon. Hun Pokédex -inzendingen weven verhalen over ontvoeringen en huiveringwekkende moorden, die een laag horror toevoegen aan de anders vrolijke wereld van Pokémon. IGN heeft verzameld wat we beschouwen als de vijf meest verontrustende Pokédex -inzendingen, hoewel deze lijst verre van uitputtend is. Opmerkelijke vermeldingen zijn Mimikyu, een Pokémon die zo angstaanjagend is dat het zichzelf vermomt als Pikachu om vrienden te krijgen, terwijl ze in het geheim de ondergang van de mascotte van de franchise plannen; Haunter, die heimelijk mensen volgt, schaduwrijke steegjes om ze te likken, wat fatale stuiptrekkingen veroorzaakt; en Hypno, wiens verhaal in de Pokémon Children's Show kinderen hypnotiseert en het ontvoeren van kinderen om hun dromen te consumeren.

Het was eindelijk vrijdag en het jonge meisje uit Floaroma Town kon haar opwinding niet bedwingen. Ze werd gretig vroeg wakker en snelde door het ontbijt, enthousiast om te beginnen met het plukken van het weekend. Het was haar favoriete tijd van het jaar, en ze verlangde naar de schooldag om te eindigen, zodat ze de volgende twee dagen kon lachen en glimlachen met haar ouders. Ze sprintte naar de Valley Windworks, bekend om zijn unieke bloemen die niet in de stad worden gevonden. Hoewel ze wist dat het riskant was om zonder haar eigen Pokémon te gaan, geloofde ze dat deze plek in Sinnoh de veiligste en zachtste was.

Bij aankomst werd ze begroet door een zee van roze, geel en rode bloemen, maar haar aandacht werd snel getrokken door iets dat nog betoverender is: een glinsterende paarse ballon, zachtjes zwaaiend in de wind. Geboeid rende ze naar hem toe en greep zijn touwtje, alleen om te schrikken toen de ballon zich omdraaide naar haar. Het droeg een groot geel kruis op zijn gezicht en twee holle, zwarte ogen. Terwijl het zachtjes trok, volgde het meisje, giechelend. De ballon trok haar verder en hoger, zijn touw kronkelde om haar pols. Niet te zwaar of te ruw, de ballon bleef trekken en leidde het meisje verder en hoger totdat ze nooit meer werd gezien.

DRIFLOON, de ballon Pokémon, geeft een huiveringwekkende gruwel in wat typisch een geliefd speelgoed van kinderen is, die doet denken aan de terreur in de IT -franchise. Terwijl sommige Pokédex -inzendingen voor Difloon relatief goedaardig zijn en het beschrijven als "een Pokémon gevormd door de geesten van mensen en Pokémon", duiken anderen in een donkerder grondgebied. "Het trekt aan de handen van kinderen om ze weg te stelen", zegt een vermelding. Een ander waarschuwt: "Elk kind dat drijft voor een ballon en eraan vasthoudt, kan vermist worden." Een derde inzending merkt af: "Het ronde lichaam is gevuld met zielen en breidt zich uit elke keer dat het iemand weggaat." Difloon's mysterieuze optredens in Diamond and Pearl, beperkt tot vrijdag in de Valley Windworks, voegen een griezelige intriges toe, maar de steeds sinistere Pokédex -inzendingen transformeren die nieuwsgierigheid in een spookachtig mysterie.

Banet

Naarmate de gezondheid van de jongen verslechterde, werden zijn ouders steeds wanhopiger. Zijn koorts stond op, zijn huid werd grijser en zijn toespraak werd onbegrijpelijk. Zelfs de beste artsen in Mauville en Slateport konden het niet helpen, en zijn toestand verslechterde dagelijks. Temidden van zijn worstelingen slaagde hij erin te fluisteren: "Mijn pop." Zijn ouders, diepbedroefd maar hoopvol, brachten hem verschillende speelgoed uit zijn collectie - een pikachu, veel, een skitty en een treecko - maar hij verwierp ze allemaal met de kleine kracht die hij had achtergelaten.

Verward, zijn ouders zochten overal naar de pop waar hij naar verlangde en ontdekte het uiteindelijk onder het bed. Het was een vervaagde, haveloze pop met gloeiende rode ogen en een gouden rits voor een mond. De vader reikte ernaar en de moeder snakte naar adem. Dit was de pop die haar zoon jaren geleden had, weggegooid toen ze hem de nieuwste Poké -poppencollectie kochten van het warenhuis van Lilycove. Nu, vochtig, beschadigd en versierd met scherpe pennen, leek de pop dreigend. Terwijl de jongen ernaar reikte, sprong hij uit de handen van de moeder en uit het raam, waardoor de jongen tijdelijk helderder achterbleef.

Zelfs in zijn gezinsvriendelijke setting is Pokémon niet verlegen om klassieke horror tropen te gebruiken. Banette, de Marionette Pokémon, put inspiratie uit horroriconen zoals Annabelle en Chucky, met een oorsprongsverhaal dat doet denken aan Jessie uit Toy Story 2, maar met een wraakzuchtige wending. "Een pop die een Pokémon werd over zijn wrok omdat hij rommel is. Het zoekt het kind dat het heeft verstoten", leest een inzending. Een ander vertelt, "deze Pokémon ontwikkelde zich uit een verlaten pop die een wrok heeft verzameld. Het wordt gezien in donkere steegjes." Een latere inzending is nog directer: "Het is een gevuld speelgoed dat werd weggegooid en bezeten werd, ooit op zoek naar degene die het weggooide zodat het zijn wraak kan eisen." Banette brengt schade toe door als een beeltenis op te treden en pinnen op zichzelf te plakken om het kind schade te berokkenen. Alleen door zijn brede glimlach uit te ritsen of weer liefde te laten zien, kan zijn negatieve energie worden weggenomen.

Zandygast

Op een prachtige zomerdag genoten de inwoners van Melemele Island van Big Wave Beach. Sommigen surfen, anderen op zonnebaden en kinderen bouwden zandkastelen. Terwijl de zon begon te ondergaan, gingen de meeste kinderen naar huis, maar een vastberaden jongen bleef zijn meesterwerk afmaken - een grootszandcastle dat de anderen overtrof. Het strand was bijna verlaten, maar de jongen bleef gefocust, zich niet bewust van de beweging achter hem.

De andere zandkastelen morpheer en namen onnatuurlijke vormen aan. Terwijl hun schaduwen groeiden tegen de zonsondergang, omhulden ze de jongen, die zich eindelijk draaide om een ​​Pokémon te zien die leek op een zandkasteel maar met een gapende mond en zielloze ogen. Ervan uitgaande dat het vriendelijk was, zoals hij wist dat Pokémon was, trok hij zich niet terug toen het naderde. Hij reikte naar een rode schop die nog in zijn hoofd werd ingebed, denkend dat het hulp bood. In plaats daarvan slikte de Pokémon zijn hand en vervolgens zijn arm, en net als drijfzand, consumeerde langzaam zijn hele lichaam.

In tegenstelling tot het zonnige en vreugdevolle beeld dat je zou kunnen associëren met zandkastelen, herbergt Sandygast een donker geheim. "Als je zandheuvels bouwt wanneer je speelt, vernietig ze dan voordat je naar huis gaat, of ze kunnen bezeten raken en Sandygast worden", waarschuwt één inzending. Een andere onheilspellend zegt: "Sandygast bewoont voornamelijk op stranden. Het neemt de controle over van iedereen die zijn hand in zijn mond legt, waardoor ze zijn lichaam groter moeten maken." De ware horror ontvouwt zich wanneer Sandygast evolueert naar Palossand, wiens inzending chillly merkt op: "Palossand staat bekend als de strandnachtmerrie. Het trekt zijn prooi naar beneden in het zand door het zand zelf te besturen, en dan zuigt het hun ziel uit." Zowel Sandygast als Palossand voeden zich in wezen aan kinderen om groter en sterker te worden. Een andere inzending bevestigt: "Begraven onder het kasteel zijn massa's opgedroogde botten van degenen wiens vitaliteit het heeft afgetapt."

Trillig

Na het drukke seizoen genoot de oude vrouw haar vredige ochtendzwemmen in Unlala Town. Ze gaf de voorkeur aan de rust zonder toeristen, ondanks het koelere water. Nadat ze deze kusten de afgelopen 70 jaar heeft gezwommen, was ze niet van plan te stoppen. Tegenwoordig waren de golven schokkerig, maar ze zwom met onverwachte kracht. De stroom droeg haar verder dan normaal, maar ze werd te geabsorbeerd in haar eenzaamheid om op te merken. Haar afstand tot de kust realiseerde haar hartslag versneld. Ze probeerde terug te zwemmen, maar haar ouder wordende lichaam dwong haar om vaak te pauzeren voor adem, en maakte weinig vooruitgang.

Terwijl ze worstelde, kwam er een Pokémon uit het water op slechts centimeter van haar gezicht. Aanvankelijk voorzichtig, dacht ze dat het wilde helpen naarmate het dichterbij kwam. Ze sloeg haar handen eromheen en het deed hetzelfde voor haar, waardoor ze kon rusten zonder verder te drijven. Na een paar minuten bedankte ze het wezen en probeerde ze door te gaan met zwemmen, maar ze kon niet bewegen. Verlamd van angst, besefte ze dat ze volledig geïmmobiliseerd was. De Pokémon, met verre ogen, begon te zinken en sleepte haar ermee naar beneden. Al snel waren ze volledig ondergedompeld en werd de oude vrouw tot de diepten getrokken.

Frillish, bekend als de drijvende Pokémon, verbergt een dodelijke aard achter zijn eenvoudige uiterlijk. De angst voor de onbekende oceaandiepten is een veel voorkomende fobie, en Pokémon lijkt hier gebruik van te benutten met Frillish. Het leeft in een hol ver onder de golven maar zweeft naar de oppervlakte om te jagen. "Met zijn dunne, sluierachtige armen gewikkeld rond het lichaam van zijn tegenstander, zinkt het naar de oceaanbodem", leest zijn originele Pokédex-inzending. Een andere inzending onthult: "De dunne, sluierachtige armen hebben tienduizenden giftige stingers," waarin wordt uitgelegd hoe het zijn prooi met gif verlamt voordat ze ze vijf mijl onder het oppervlak naar Lairs sleept. De slachtoffers van Frillish zijn waarschijnlijk nog steeds bewust omdat ze onder worden getrokken, zich bewust van hun naderende ondergang terwijl ze verdrinken.

Froslass

Hij had zich niet moeten wagen. 'S nachts navigeren door de berg was uitdagend genoeg, maar in een sneeuwstorm was het bijna onmogelijk. Toch had hij iets gehoord - een klop op zijn deur en de kreet van een vrouw. Hij woonde alleen op zo'n grote hoogte, hij wist dat iemand in de problemen moest komen. Hij trok zijn laarzen en uitrusting aan en ging op zoek om te zoeken, maar de Blizzard desoriënteerde hem snel, waardoor hij doelloos zou dwalen.

Opgelucht om een ​​kleine grotingang te spotten, hoopte hij onderdak te vinden voor de nacht. Binnen was de kou intens, bijna onnatuurlijk, maar buiten blijven betekende een zekere dood. Hij haalde een lantaarn tevoorschijn en verlichtte de ijzige grotmuren. Verward door de aanhoudende kou, kwam hij dichterbij en realiseerde zich dat de temperatuur van de berg niet permanent ijs zou moeten behouden. Hij hield de lantaarn omhoog en zag zijn spiegelbeeld in het ijs - alleen was het niet zijn gezicht. Het was van een andere man, lang en vergelijkbaar in kenmerken, bevroren achter het ijs. Paniek begon toen hij verschillende lichamen zag opgehangen in de bevroren muren. Terwijl hij zich omdraaide om te vluchten, dreef een ijzige Pokémon voor hem. Het kwam dichterbij en hij trok zich terug totdat de ijzige adem hem overspoelde en hem op zijn plaats bevriezen. Hij werd nog een decoratie in het hol van het monster.

Froslass combineert elementen van de Japanse Yōkai Yuki-Nonna en de Griekse mythe van Medusa. "De ziel van een vrouw verloren op een besneeuwde berg bezat een ijspegel, en werd deze Pokémon. Het voedsel dat het meest geniet, is de zielen van mensen", leest een inzending. Nog een kuitly zegt: "Het bevriest wandelaars die zijn gekomen om besneeuwde bergen te beklimmen en ze terug naar zijn huis te dragen. Het gaat alleen achter mannen aan die het denkt zijn knap." Andere inzendingen beschrijven Froslass die op deuren klopt tijdens sneeuwstormen, het lokken of slepen van slachtoffers naar zijn hol, waar ze "netjes opgesteld" zijn als "decoraties". De gruwel van de acties van Froslass is echt huiveringwekkend.